Xάρακας Νο31: "Μύθοι και θρύλοι του Γιδά"

Ως ανώτερος διοικητικός υπάλληλος δεν μπορούσε να αρνηθεί το καθήκον που του ανέθεσαν οι προϊστάμενοί του. Άλλωστε, το κίνητρο ήταν ισχυρό. Εκτός από το πολύ γερό bonus θα έπαιρνε αμέσως προαγωγή και θα γινόταν ανώτατος διοικητικός υπάλληλος. Ενώ αν αρνούνταν, θα ήθελε τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια γι΄ αυτή τη θέση.
Βέβαια, κρυφός του πόθος ήταν η θέση του υπουργού. Οι υπουργοί, πλέον τα τελευταία χρόνια, ήταν θέσεις διορισμένων ανώτατων υπαλλήλων, αφού νοούνταν ως διεκπεραιωτές της κυβέρνησης, μετά τις τελευταίες συνταγματικές αλλαγές. Σκεφτόταν λοιπόν ο νεαρός υπάλληλος ότι μήπως θα μπορούσε και με έπαινο ανδρείας να φτάσει στην υπουργική θέση, παρακάμπτοντας όλες τις ιεραρχίες. Τέτοιες σκέψεις έκανε, όταν έφτασε το βραδάκι στην Αλεξάνδρεια και ρώτησε ευθύς που θα μπορούσε να καταλύσει.
Έτσι, κατευθύνθηκε στο Hotel Μάνθος που εξακολουθούσε να στέκει εκεί για πάνω από έναν αιώνα, μα πλήρως ανακαινισμένο. Στη ρεσεψιόν ζήτησε έναν ηλεκτρονικό χάρτη αφής της πόλης. Μπήκε όμως στον πειρασμό να ζητήσει επιπλέον πληροφορίες από τη γηραιά ιδιοκτήτρια. Εκείνη, σαν άκουσε, έκλεισε όλες τις κάμερες και κλείδωσε την πόρτα του γραφείου της. Ήταν άνθρωπος ψύχραιμος, πάντα στη ζωή της ζύγιαζε τα πράγματα και μετά άνοιγε το στόμα της. Μα τώρα, το σάλιο της ξεράθηκε. Δεν φαντάζονταν ότι μετά από τόσες δεκαετίες θα αναγκάζονταν να θυμηθεί εκείνα τα πρώτα δραματικά χρόνια του καλλικρατικού δήμου που σημάδεψαν μια για πάντα τον τόπο και καλλιέργησαν θρύλους και δεισιδαιμονίες. Εκείνη όμως τα είχε ζήσει τα γεγονότα και αποφάσισε να του τα εξιστορήσει.
Θα μπορούσε να είναι εγγονός της, όφειλε να τον προστατεύσει. Αφού άνοιξε ένα μπουκάλι και σέρβιρε στα ποτήρια, άρχισε.
«Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημητριάδης. Το Δον το σκέφτηκε κάποιος άλλος, αλλά του το καθιέρωσε ο Χάρακας, μια σατυρική στήλη εκείνης της εποχής. Κρίμα που από τις απανωτές μηνύσεις δεν κατάφερε να ποτέ να βγει από τη φυλακή ο Χάρακας και κει πέθανε κιόλας. Ο Δον λοιπόν, τότε, το 2010, σαν χθες το θυμάμαι, κέρδισε τις εκλογές. Τότε βλέπεις ακόμα είχαμε εκλογές, όχι σαν τώρα που πατώντας ένα πλήκτρο αλλάζουμε κάθε βδομάδα την κυβέρνηση. Τέλος πάντων. Η φήμη του όμως προηγούνταν της νίκης του. Ήταν δήμαρχος για δυο τετραετίες σε έναν γειτονικό δήμο, το Πλατύ. Νύχτα ακόμη πήγαινε στο δημαρχείο. Οι υπάλληλοι έρχονταν, αν όχι πιο νωρίς από το ωράριό τους, πάντως πάντα στην ώρα τους. Όλες οι υπηρεσίες λειτουργούσαν ρολόι και καθημερινά το μεσημέρι έβγαζαν και του έδιναν τον οικονομικό δείκτη του δήμου. Είναι αυτός ο δείκτης που έμεινε γνωστός ως δήμιος δείκτης.
Τελευταίος ο Δον έφευγε, αργά το απόγευμα, από το δημαρχείο, μονολογώντας προς το σπίτι όλους τους νόμους και τις εγκυκλίους απέξω. Είπαμε λοιπόν, ότι έναν τέτοιο δήμαρχο εργατικό χρειάζονταν και ο νέος καλλικρατικός δήμος μας και τον βγάλαμε δήμαρχο.
Γνωρίζεις βέβαια απ΄ την ιστορία στο σχολειο ότι εκείνη τη χρονιά άρχισε και η υποτέλειά μας στο ΔΝΤ που ακόμη και τώρα συνεχίζεται. Καταλαβαίνεις ότι υπήρχε πολύς κόσμος τότε που παρακαλούσε για δουλειά έστω και για λίγους μήνες.
Ο αντίπαλός του Δον στις εκλογές, προσέλαβε, εάν θυμάμαι καλά, είχανε πει τότε, καμιά κατοσταριά άτομα. Καταλαβαίνεις για ποιο λόγο. Αφού όμως έχασε, τις επόμενες βδομάδες άρχισαν οι απολύσεις. Οι απολυμένοι κατευθύνονταν προς τους συμβούλους του Δον και ζητούσαν βοήθεια. Καταλαβαίνεις ότι έγιναν πολλές αναταραχές εκείνο το μήνα. Επιπλέον άρχισαν να λέγονται διάφορα. Ότι τάχα οι υπάλληλοι δούλευαν υπερωρίες για να διορθώσουν ανοίγματα και τέτοια. Υπήρχε ένα γενικό μπλέξιμο.
Ο Δον, έτσι τυπικός που ήταν, φοβήθηκαν ότι θα άρχιζε τους ελέγχους για παρατυπίες. Μάλιστα κάποια στιγμή τους προειδοποίησε να μη βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά για χάρη άλλων. Οι υπάλληλοι τρομοκρατήθηκαν και κάπως έτσι άρχισαν οι πρώτες φήμες για τον Δον. Κάποιοι σκέφτονταν να παραιτηθούν, άλλοι να ζητήσουν μετάταξη, άλλοι ετοίμαζαν τρόπους ανταρσίας και αντίστασης. Στο μυαλό όλων όμως, ο Δον είχε ήδη εκλάβει τρομερές διαστάσεις. Επρόκειτο για ένα θηρίο που θα τους κατασπάραζε. Όταν ανέλαβε τη δημαρχία ο Δον, το κλίμα ήταν ήδη διαμορφωμένο. Προσπαθώντας οι υπάλληλοι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους (χαλαρά, γραφειοκρατία κλπ) αρνούνταν να ανταποκριθούν στη δουλειά τους. Τώρα χρειάζονταν να δουλεύουν. Το αυτονόητο δηλαδή. Έτσι άρχισε ο Δον να σκληραίνει τη στάση του. Δεν άργησαν οι πρώτες απεργίες και οι πρώτες τιμωρίες. Με αποκορύφωμα την υπάλληλο που πιάστηκε να κάνει μανικιούρ στο γραφείο της. Ο Δον την απέλυσε. Εκείνη φεύγοντας από το δημαρχείο έγραψε με την κόκκινη όζα της στον τοίχο «καταραμένε Δον θα μου το πληρώσεις». Ευθύς αμέσως ένα ποτάμι από κόκκινη όζα άρχισε να πλημμυρίζει το κτήριο. Οι υπάλληλοι τρομοκρατημένοι τσαλαπατήθηκαν στις σκάλες και φράκαραν στην πόρτα της εξόδου. Το κακό ήταν μεγάλο. Θρηνήσαμε δεκάδες νεκρούς. Ο δήμος μετακόμισε σε άλλο κτήριο. Οι υπάλληλοι αρνήθηκαν να ξαναμπούν μέσα για να πάρουν οτιδήποτε. Μετά από χρόνια και αφού ο Δον είχε πεθάνει, κάποιοι νέοι υπάλληλοι πήγαν να μεταφέρουν αρχεία. Δεν βγήκε κανείς ζωντανός. Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι επρόκειτο για εργατικά ατυχήματα. Παντού όμως ψιθυρίζονταν ότι επρόκειτο για το φάντασμα του Δον που όταν αντιλαμβάνονταν υπάλληλο τον βασάνιζε μέχρι θανάτου.
Αυτά είχα να σου πω όπως τα έζησα και τα θυμάμαι. Κρίνε μόνος σου και αποφάσισε. Λένε ότι εάν βρεθεί υπάλληλος που να είναι εργασιομανής, τυπικός, εξυπηρετικός, συνεργάσιμος, συναδελφικός και ό,τι άλλο δεν έχει σχέση με υπάλληλο, τότε και να πάει στο στοιχειωμένο δημαρχείο, ο Δον δεν θα τον πειράξει. Ποτέ όμως ως τώρα δεν βρέθηκε τέτοιος υπάλληλος, για να δούμε ποια θα είναι η τύχη του. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω πια τι απ΄ όλα αυτά είναι αλήθεια ή παραμύθια. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι πρέπει να το σκεφτείς καλά».
Ο νεαρός υπάλληλος την ευχαρίστησε και την καληνύχτισε. Εκείνη του ΄ριξε μια τελευταία ανήσυχη ματιά. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να χαράζει κι ο νεαρός ακόμη στριφογύριζε άυπνος στο κρεβάτι του. Τι θα έκανε το πρωί;

To be continued…

ΥΓ1: Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και μηνύσεων, η ιστορία είναι εντελώς φανταστική. Κάθε υπόμνηση της ιστορίας και του θρύλου του Κόμη Δράκουλα των Καρπαθίων είναι τυχαία.
ΥΓ2: Προσεχώς: Ο φέρελπις νέος και η διαδοχή. Ή αλλιώς, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες.
ΥΓ3: Παλικάρια και παλικαρούδες μήπως να καταλάβετε ότι οι εκλογές τελείωσαν; Μήπως να ασχοληθούμε και με τίποτα άλλο; Να, πάρτε για παράδειγμα την Πριγκίπισσα Θούλη. Δε βγήκε ο Μπόλαρης. Παρόλες τις φωτογραφίσεις. Έ, δε θα σκάσουμε κι όλας. Ξαναγυρίζουμε στους προσφιλείς μας αγώνες. Ξαναπιάνουμε τους πρίγκιπες. Αυτό θα πει συνέπεια, επιμονή και αγώνας. Μπράβο Πριγκίπισσα Θούλη. Άξια.
ΥΓ4: Μάλλον είναι δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου και να δεις πως είναι να είσαι στη θέση του. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να μπεις στη θέση ενός πολιτικού πρόσφυγα. Μέχρι τα τώρα που ζούσαμε με την ψευδαίσθηση (και κάποιοι και με την αίσθηση) των παχιών αγελάδων, δεν μας περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε οικονομικοί μετανάστες. Έλα όμως ντε που γινόμαστε και απ΄ αυτό τώρα. Με το ΔΝΤ δεν είναι απίθανο να γίνουμε και πολιτικοί πρόσφυγες. Για τίποτα πια να μην είστε σίγουροι. Σκέφτομαι λοιπόν ότι το τελευταίο που θα ήθελα να μη χάσω είναι η ανθρωπιά μου. Τα ανθρωποσκουπίδια που έχουμε κάνει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, μας καθιστούν υπάνθρωπους διότι στερούμε από συνανθρώπους μας ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί θα μπορούσαν να αντιτείνουν διάφορα. Εγώ όμως θεωρώ ότι οτιδήποτε εξαφανίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πολιτικάντικες παπαριές και δεν έχουν θέση σε έναν ανθρώπινο λόγο, σε μια ανθρώπινη σκέψη και πράξη.
Γι αυτό λοιπόν, θέλοντας να τιμήσω και να περιφρουρήσω την ανθρώπινη υπόστασή μου συνυπογράφω την επιστολή διαμαρτυρίας και υποστήριξης των δυο συλληφθέντων και κρατουμένων Κούρδων πολιτικών προσφύγων. Υπήρξαμε ως Έλληνες και πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες. Είμαστε όλοι εν δυνάμει μετανάστες και ίσως πολιτικοί πρόσφυγες. Η μετανάστευση, μας αφορά όλους. Ας φανούμε άνθρωποι.