Χάρακας Νο33: Ο Μεσαίωνας του ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ του Μεσαίωνα

Οι φρουροί κλείσαν τις βαριές πόρτες της αίθουσας "Αιγές" στην βορειοδυτική πλευρά του κάστρου. Η συνεδρίαση θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών. Ο απεσταλμένος του ηγεμόνα Γεώργιου του Β΄, αρχιδούκας δημοσίων έργων Μαγκριώτης κάθονταν στην κεφαλή της μεγάλης δρύινης τράπεζας.Ένθεν και κείθεν του τραπεζιού βρίσκονταν υποψήφιοι κόμηδες, βαρόνοι, κυρίες της αυλής και μερικοί αξιωματούχοι της κομητείας και των βαρονιών. Αλλά, ας αναγγείλουμε μερικούς εξ αυτών. Ο υποψήφιος κόμης της Ημαθίας Μούρνος, ο νυν βαρόνος της Νιάουστας Γλειφομπατσός, η νυν βαρόνη της Βέροιας Χαρούλα, ο τέως βαρόνος του Γιδά Μπαμπούξινος (Γκιόνογλου), ο υψηλός αξιωματούχος της Ημαθίας Αστέριος (Παπαστεργίου), ο υψηλός αξιωματούχος της βαρονίας του Γιδά Παράσχος, η υψηλή αξιωματούχος της Ημαθίας Αρίστη (Κουκουρίκου) και η κυρία των τιμών και της αυλής Θούλη.
Αξιοσημείωτη ήταν η απουσία του Μαρκησίου Αγγέλου, ενώ οι άλλοι δυο Μαρκήσιοι ήταν ωσεί παρόντες, αφού ο Σιδηρό κρύφτηκε στην άκρη της σάλας και ο Θανασούκος ξεχάστηκε (;) στην αίθουσα της τραπεζαρίας.
Το κλίμα μέσα στη μεγάλη αίθουσα ήταν βαρύ. Αν και επικράτησαν στις δυο απο τις τρεις βαρονίες της Ημαθίας οι άνθρωποι του βασιλιά, παρόλα ταύτα το βασίλειο της Ελλάδος βρισκόταν υπό την κυριαρχία ξένων δυνάμεων με ολέθριες τωρινές και μελλοντικές συνέπειες για τους Έλληνες.Οι φεουδάρχες έβλεπαν να απειλούνται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και οι υπήκοοι όλου του βασιλείου πεινούσαν και εξαθλιώνονταν μέρα με τη μέρα. Αναταραχές υπήρχαν παντού. Η Αναγέννηση αργούσε ακόμα. Σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν ο αρχιδούκας Μαγκριώτης μετέφερε στην κομητεία της Ημαθίας το μήνυμα του βασιλιά Γεωργίου του Β΄προκειμένου να τονωθεί το ηθικό των εκεί ανθρώπων τους. Το περιεχόμενο του μηνύματος ήταν όλα καλά όλα ανθηρά, πετύχαμε μεγάλη νίκη. Φυσικά, ουδείς εκ των παρισταμένων πρόσεξε το μήνυμα και μάλιστα μέχρι να τελειώσει ο Αρχιδούκας το λόγο του, κάποιοι χασμουριόταν.
Στη συνέχεια, ο υψηλός αξιωματούχος Αστέριος, θέλοντας με τη σειρά του να δώσει μια νότα αισιοδοξίας, προσπάθησε να εξηγήσει μονομερώς και επιφανειακά την αιτία του χασίματος της βαρονίας του Γιδά. Ξεχνόντας λοιπόν την κύρια αιτία, που ήταν η αδελφοποίηση του βαρόνου Μπαμπούξινου με τον Μαρκήσιο Αρχάγγελο (Χαλκίδη), είπε "Στην βαρονία του Γιδά χάσαμε γιατί ήταν δυο υποψήφιοι (ο Μπαμπούξινος και ο Τσιάπλας) από το δικό μας χώρο και οι ψήφοι μας μοιράστηκαν".
Στο άκουσμα αυτών των λόγων ο τέως βαρόνος Μπαμπούξινος σηκώθηκε λάβρος να διορθώσει τα πράγματα. "Ο Τσιάπλας υποστηρίχτηκε μόνο από το σόι το Συριζαίικο (σημείωση: Συριζαίοι=απλοί υπήκοοι οι οποίοι κανέναν τίτλο ευγενείας δεν έφεραν). Εγώ ήμουν ο μόνος υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ" (σημείωση:ΠΑΣΟΚ= Πανελλήνια Σύμπραξη Ομοτίτλων Κυβερνώντων).
΄Ολοι οι παριστάμενοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μη ξέροντας τι να υποθέσουν γι΄ αυτή τη δήλωση. Βέβαια, δεν γνώριζαν ότι ο τέως βαρόνος Μπαμπούξινος, που ενώ μέχρι την ήττα του υποστήριζε ότι είναι ανεξάρτητος, τώρα είχε λόγο να υποστηρίζει ότι ήταν και είναι και θα είναι πιστός στο ΠΑΣΟΚ και ο ένας και μοναδικός εκφραστής του στην βαρονία του Γιδά. Ο λόγος ήταν η μελλοντική επανεκλογή του ξαδέρφου του Μαρκήσιου Θανασούκου.
Ο οίκος Γικονόγλου ήταν ο μόνος αυθεντικός εκφραστής του ΠΑΣΟΚ στην βαρονία του Γιδά. Και αυτό έπρεπε να γίνει σαφές και για τώρα και για μετά. Ο οποιοσδήποτε μελλοντικός υποψήφιος βαρόνος του Γιδά θα έπρέπε να συνδιαλλαγεί μόνο με τον μοναδικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος ήταν ο τέως βαρόνος Μπαμπούξινος. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση της θέσης του θα ισοδυναμούσε με μη επανεκλογή του Θανασούκου στην μαρκιωνία (σημ. η χωρική δικαιοδοσία του μαρκήσιου).
Κι ενώ προς στιγμήν φάνηκε να πείθει ο ισχυρισμός του Μπαμπούξινου, τότε συνέβη το αναπάντεχο. Η κυρία των τιμών και της αυλής Θούλη πετάχτηκε και είπε κάτι για το οποίο άλλοι συνοφρυώθηκαν, άλλοι φαρμακώθηκαν και άλλοι θύμωσαν. Η ίδια βέβαια, ελλείψη ικανότητας πολιτικής σκέψης, δεν αντιλήφθηκε τις συνέπειες των λόγων της και χαμογέλασε ικανοποιημένη γιατί κάτι βρήκε να πει για να ασχοληθούν οι άλλοι μαζί της.
Πριν καταμαρτυρήσουμε το τι είπε, χρειάζεται να κάνουμε μια αναφορά στο πρόσωπό της για να διευκολυνθούν οι αναγνώστες στην κρίση τους. Η Θούλη λοιπόν, όλως τυχαίως βρέθηκε να κατέχει τον τίτλο της κυρίας των τιμών και της αυλής. Αυτός ο τίτλος στα χρόνια που περιγράφουμε είχε μόνο εθιμοτυπικό χαρακτήρα και δίνονταν με κλήρωση και σε όσες γυναίκες δεν κατάφερναν να διακριθούν στην αυλή με την αξία τους. Μια από τις κληρούχους ήταν και η Θούλη. Από την ώρα που απέκτησε τον τίτλο (ή μήπως και πιο νωρίς;) άρχισε να ζει σε ένα παραλήρημα εξουσίας. Αρχικά ήθελε να χριστεί υποψήφια Μαρκησία. Εν τω μεταξύ σε έμπιστους της εξομολογούνταν ότι υψηλοί κύκλοι του βασιλιά Γεωργίου του Β΄ την προόριζαν για υποψήφια αρχιδούκισα της Ευρώπης (το αντίστοιχο της δικής μας Ευρωβουλής). Μέρα με τη μέρα η κατάστασή της σοβάρευε. Το πολιτικό της παραλήρημα ήταν πλέον ότι είναι πριγκίπισα και ενθρονίζει και εκθρονίζει εν ριπή οφθαλμού τους πρίγκιπές της. Όλοι γνωρίζαν την κατάστασή της και γι΄ αυτό και την αποκαλούσαν πριγκίπισσα Θούλη. Αντιλαμβάνεστε ότι επρόκειτο για ιδιαίτερη περίπτωση η οποία έπρεπε να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα ευαισθησία.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα λεγόμενα της πριγκίπισσας Θούλης. Είπε λοιπόν ότι κύκλοι της αυλής επιφόρτισαν την ίδια με την μυστική αποστολή να υποστηρίξει με δημόσιες εμφανίσεις της τον υποψήφιο βαρόνο Μπαμπούξινο ως τον μοναδικό και αυθεντικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Οι αιτίες αυτής της δήλωσης μπορεί να ήταν διάφορες. Είτε, όπως ήδη ειπώθηκε, είπε κάτι για να τραβήξει την προσοχή χωρίς επίγνωση των λεγομένων της. Είτε για να δικαιολογήσει τις αυθαίρετες δημόσιες εμφανίσεις της στο πλευρό του Μπαμπούξινου. Είτε για να υπερασπιστεί την ενότητα του ΠΑΣΟΚ (πως είναι δυνατόν να ήταν Πασόκοι αυτοί που ψήφισαν τον Τσιάπλα;) (Μια άλλη εμμονή της ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ έπρέπε, ό,τι και αν γινόταν, να φαίνεται ενωμένο, δυνατό. Αυτή η εμμονή της την είχε οδηγήσει στο να τάξει εαυτώ στους αγώνες και στο καταστατικό ψυχή τε και σώματι. Έτσι, όπως οι ιερομόναχες "νυμφεύονταν" τον Κύριο και η Θούλη έμεινε ανύπανδρη διότι είχε "νυμφευθεί" τον βασιλιά Ανδρέα). Πλέον τώρα θεωρούμε ότι η αιτία της δήλωσής της ήταν όλοι αυτοί οι λόγοι μαζί και ίσως κι όχι μόνο.
Μετά τα λεγόμενα αυτά, το λόγο, εξαγριωμένος, πήρε ο υψηλός αξιωματούχος του Γιδά Παράσχος. Έξυπνος άνθρωπος γαρ, έκανε αμέσως μετάφραση των λεγομένων την πριγκίπισσας Θούλης. Ζήτησε λοιπόν να μάθει τι είχε συμβεί επιτέλους. Τους είχαν χειραγωγήσει ο κύκλοι της αυλής του ηγεμόνα όλους εδώ τους υπηκόους ή όχι; Αυτό το ερώτημα δεν απαντήθηκε ποτέ. Οι ιστορικοί από τότε έχουν δώσει διάφορες εξηγήσεις με επικρατέστερη την άποψη ότι δεν ρισκάρισε η ηγεμονία την στήριξη στον τέως βαρόνο του Γιδά Μπαμπούξινο διότι δεν είχαν ακόμη προλάβει να ελέγξουν και να καθαρογράψουν τα πορίσματα (εκείνη την εποχή ακόμη δεν ήταν τόσο διαδομένη η εφεύρεση του Γκουτεμβέργιου και οι γραφειοκρατικές καθυστερήσεις ήταν δικαιολογημένες).Ταυτόχρονα όμως δεν θα τους πείραζε να τον στηρίξουν εμμέσως, προκειμένου να καρπώνονταν μια ενδεχόμενη νίκη του.
Ο Μπαμπούξινος αντιλήφθηκε ότι η πριγκίπισσα Θούλη, για μια ακόμη φορά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει, τον χαντάκωνε. Θέλοντας να αποπροσανατολίσει την κουβέντα και να φανεί συμπαθής, τον έπιασε το παράπονο. Γιατί δεν τον βοήθησαν οι ομοϊδεάτες του και μάλιστα μερικοί βρέθηκαν σε συμπόσια με τον εχθρό του τον Δον. Εκείνη την στιγμή μια λάμψη άστραψε στον αέρα. Ήταν τα κοσμήματα της υψηλής αξιωματούχου Αρίστης που κουνήθηκαν καθώς σηκώνονταν όρθια, φουριόζα. Πήρε το λόγο και είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Η Αρίστη ήταν γνωστή στην κομητεία για το αψύ του χαρακτήρα της κι ότι δε μασούσε τα λόγια της. Είχε μείνει στην ιστορία ως η "καρεκλομαχήτρια", μετά το επεισόδιο σε παρόμοια συνεδρίαση, όταν εκσφενδόνισε μια καρέκλα σε ομοιοτιτλούχο της. Τα τελευταία χρόνια δε, εξαιτίας των ατελείωτων ωρών ενασχόλησής της με τα αρχεία της ηγεμονίας στα υπόγεια του παλατιού, ανέδυε στο πέρασμά της μια μυρουδιά υγρασίας και απλησιάς (ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι πλένονταν σπάνια) που της προσέδιδε επιπλέον κύρος δύναμης κι επιστημοσύνης.
Ως ένα τέτοιο λοιπόν οξύθυμο, μορφωμένο και δυναμικό άτομο (συνδυασμός αδιανόητος για τις γυναίκες της εποχής κι ακόμη και για πολλούς άνδρες) όλοι γύρισαν να την ακούσουν, παίρνοντας και τις απαραίτητες προφυλάξεις μη φάνε καμιά αδέσποτη.Έδωσε λοιπόν δυο τρεις λεκτικές, μόνο, σφαλιάρες στον Μπαμπούξινο που ήταν όλες δικές του και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. "Ναι, εγώ ήμουν στο συμπόσιο με τον Δον. Δεν ήξερα που έπρεπε να σου ζητήσω και την άδεια. Μήπως εσύ ζήτησες την άδεια την δική μας και πήγες και αδελφοποιήθηκες με τον Αρχάγγελο (Χαλκίδη) θανάσιμο εχθρό μας; Όταν σε συνέφερε μου το παίζεις ανεξάρτητος και τώρα που έχασες ζητάς και τα ρέστα; Λίγα τα λόγια σου για μένα γιατί θα σου ΄ρθει καμιά καρέκλα". Τα τελευταία λόγια δεν ειπώθηκαν αλλά ήταν σε όλους φανερό ότι εννοούνταν.
Ο Μπαμπούξινος, καταπίνοντας τη γλώσσα του μαζί με μπόλικες γκοστερίτσες, κάθισε ήσυχα ήσυχα στη θέση του. Το λόγο κατόπιν πήραν οι άλλοι δυο βαρόνοι της Ημαθίας. Μα δεν θ΄ αναφερθούμε στα λόγια τους, διότι δεν διασώθηκαν ως σήμερα.

ΥΓ: Η αντιστοιχία των τίτλων ευγενείας εκείνης της εποχής με πολιτικά αξιώματα του σήμερα θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι: αρχιδούκας= υπουργός, δούκας= περιφερειάρχης, μαρκήσιος= βουλευτής, κόμης= αντιπεριφερειάρχης, βαρόνος= δήμαρχος, υψηλοί αξιωματούχοι= γραμματείς και φαρισαίοι, κυρίες των τιμών= μέλη εθνικών συμβουλίων, πρίγκιπες και πριγκίπισσες δεν βρίσκουν αντιστοιχία στην σημερινή εποχή. Άλλωστε δεν υπήρχαν πριγκιπάτα ταυτόχρονα με ηγεμονίες ούτε εκείνη την εποχή.

ΥΓ1: Ευχαριστώ την Πριγκίπισσα Θούλη (Σιδηροπούλου) διότι η αυτοτιτλοφόρησή της μου ενέπνευσε την ιστορία. Χαίρομαι που μαθαίνω για την ενθρόνιση του νέου πρίγκιπά της. Μόνο να προσέχεις διότι έχετε πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας αφού αυτός είναι ακόμη έφηβος(;). Ή μήπως όταν λες ότι αντρειώνεται στα κρητικά όρη και πελάγη είναι ποιητική αδεία; Όπως και να ΄χει χαίρομαι αφάνταστα για σένα.

ΥΓ2: Για την απολογία Χαλκίδη no comment. Τα είπε όλα μόνος του. Ιδιαιτέρως μου άρεσε το σημείο που του ξέφυγε και είπε ότι ε, εμείς οι πολιτικοί κάνουμε και παιχνίδια για να πάρουμε ψήφους. Ή λέτε να ήταν κρίση ειλικρίνειας; Ίσως και στα πλαίσια της απενοχοποίησης.

ΥΓ3: "Το μόνο κλειστό επάγγελμα που πρέπει να ανοίξει είναι αυτό της οικογενειοκρατίας στην πολιτική." Το άκουσα τις προάλλες από κάποιον στο ράδιο.

ΥΓ4: Όλο και πληθαίνουν οι επιθέσεις εναντίον των πολιτικών. Τις προάλλες σε κάποια παραλία της Αττικής μια γυναίκα έδιωξε έναν λουόμενο πολιτικό. Τώρα ο αιμόφυρτος Χατζιδάκης. Βέβαια είμαι κατά της βίας, είτε λεκτικής, είτε σωματικής. Κάτι όμως δείχνουν όλα αυτά. Μήπως έναν μεγάλο θυμό; Μήπως να προβληματιστούν οι πολιτικοί μας για να μην εξελιχτεί ο θυμός μας σε οργή; Ή μήπως καλύτερα να εξοργιστούμε με την ελπίδα να ανατρέψουμε παρωχημένα πολιτικά σχήματα και δεδόμένα; Άλλωστε, η ιστορία λέει ότι οι κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές γίνονταν πάντα βίαια. Δεν ξέρω. Θα δείξει.

ΥΓ5: Ο Πουζιαρίτης (διαβάστε τη σχετική ανάρτηση στα Χρονικά για να καταλάβαιτε) καταδικάστηκε με την ανώτατη ποινή. Σκότωσε κανέναν; Όχι. Τότε γιατί; Για παραδειγματισμό. Για μια ακόμα φορά η δικαιοσύνη δεν ξέρει την τύφλα της. Το ίδιο έκανε και στην περίπτωση της καταδίκης με την μεγαλύτερη ποινή του Αιμίλιου Μεταξόπουλου (πρύτανης της Παντείου). Ο Αιμίλιος πριν από λίγες μέρες "έφυγε" στιγματισμένος. Όλοι όσοι τον γνώριζαν (μέσα σ΄ αυτούς είχα την τύχη να τον γνωρίσω κι εγώ) ήξεραν ότι όχι μόνο αδικήθηκε από την δικαιοσύνη αλλά κι ότι υπήρξε εξιλαστήριο θύμα ενός οικονομικού σκανδάλου. Μήπως, έστω και αργά, θα πρέπει να αποκατασταθεί η μνήμη του; Μήπως η δικαιοσύνη από δω και πέρα να ξεστραβωθεί και να γίνει πιο δίκαιη; Διότι άλλο να ΄σαι τυφλός κι άλλο στραβός.